Pierwszy śnieg. Ale to nie jest wpis o zimie.

Cieszyłam się jak dziecko, kiedy w nocy zaczął padać śnieg. Pierwszy w tym roku. I cieszyłam się, że środa była wolna i będziemy mogli iść na sanki. Ok, pomijam już fakt, że zima nas zaskoczyła i nie zdążyłam kupić dziewczynkom spodni albo kombinezonów na śnieg. Wygrzebałam coś tam z szafy i pobiegłyśmy. W trójkę jak szalone na śnieg. Tylko tata nie podzielał naszego entuzjazmu. Bardzo przeżywał, że śniegu tak mało i nie powinno się na sankach jeździć, bo zardzewieją jak się pozdzierają. Że zdjęcia takie brzydkie, bo śniegu mało. Ale powiedziałam, że dorobię śnieg w PS, żeby zdjęcia były bardziej blogowe buhaha :)

Jestem przekonana, że takie dzieciństwo będą miały nasze dzieci, na jakie im pozwolimy. Nie warto się spinać. W reklamach mówią, że proszki dopierają. Pralkę też mam, nawet działa. Sanki zardzewiały od stania dwa lata w piwnicy. Ciuchy nie są drogie, więc nie będzie mi szkoda jak się zniszczą. A śnieg z ziemią nie mają sobie równych. Tego dnia odmroziłam sobie pupę zjeżdżając nią po śniegu, którego było jak na lekarstwo. Tego dnia bawiłam się jak dziecko zbiegając „z górki na pazurki” i rzucając śniegiem, który jeszcze się nie lepił.

Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek moja mama stała nade mną i przestrzegała, że się ubrudzę, zniszczę ubrania, skaleczę albo jeszcze inne beznadziejne zwroty. Jasne, że mamy obowiązek dbać o nasze dzieci, ale nie zabierajmy im dzieciństwa. Właśnie te wspomnienia mam najwyraźniejsze, gdzie jestem brudna, spadająca z huśtawki, tarzająca się po śniegu, jedząca piach z piaskownicy i tynk ze ściany u babci za komodą.

Dzieciństwo jest takie fajne, kiedy dorośli nie przeszkadzają :)